امامت در معرض توطئه
مشخصات کتاب
مولف:جعفر مرتضی عاملی
مقدمه
علاوه بر این دو رکن، شایستگی و اهلیّت برای امامت، که به معنای دارا بودن خصلت ها و ملکات رهبری که بتوانند خط را نگاه دارند و سلامت مسیر را تضمین کنند، می باشد. مانند دارا بودن «عصمت»، شجاعت و بخشندگی و... از شرائط تصدی این مقام است. به همین خاطر است که می بینیم ائمّه اطهار (علیهم السلام)، در هر مناسبتی، به نشان دادن این امور، به ویژه، به ارائه آن دو رکن مهم، اهتمام می ورزیده اند، و سختی ها و خطرات هر چند بزرگ که احیاناً به دنبال ابراز و اظهار آن امور، بر آنان وارد می شد، آنان را از بیان آن حقایق باز نمی داشت. شواهد بر اهتمام ائمّه (علیهم السّلام) بر این امر بی شمار است. ما در اینجا فقط اشاره می کنیم به اقدام امیرالمؤمنین علیه السلام در کوفه، صفّین، روز شورا و روز (جنگ) جمل، که از صحابه پیامبر (صلّی الله علیه و آله) در مورد حدیث غدیر، شهادت خواست و شمار بسیاری از آنان بدان گواهی دادند. همچنان که امام حسین علیه السلام در منا، صحابه را گرد آورد و فضائل پدرش امیرالمؤمنین علیه السلام و به خصوص حدیث غدیر را و نیز بدکاری های معاویه را به ایشان یادآوری نمود. [1] هدف از این اقدامات و اهتمامات، تثبیت امامت، و جلوگیری از نابودی و فراموشی نصوص و وقایعی که آن را ثابت می کند، بوده است. علاوه بر تمام اینها، ائمّه (علیهم السّلام) در سخنان بسیاری اظهار داشته اند که: علم مخصوصی را که پیامبر گرامی (صلّی الله علیه و آله و سلّم) به امر خدا، آنان را بدان تعلیم و اختصاص داده است،